Lieve  Chloé,

Ik wilde eerst alles wat ik eerst had geschreven opnieuw gaan typen, maar daar zie ik het nut eigenlijk niet van in. Vandaag is het 13 januari 2021, verleden jaar waren we toen in het ziekenhuis en waren we blij dat het zo goed met je ging. Dat die stomme kanker misschien toch niet zo sterk was als jij. Want volgens de artsen had je het nieuwe jaar niet gered.  Maar we hebben toch nog een tijdje mogen stelen en wat heb je op jouw manier genoten. Wat was je trots op alle dingen die je weer kon doen, die voorheen niet meer konden.

Wat mist mama jouw lach, je geknuffel, je boze buien en gewoon jouw! Elke dag is er weer 1 waarin ik besef hoe sterk je was en hoe je volop van het leven genoot. Ik doe heel hard mijn best om door te gaan, door zonder jouw. Ik probeer me te focussen op je zus, die zoals je hopelijk weet, het heel goed doet. Ik ben zo trots op haar en hopelijk jij ook. Ze houdt zich echt aan haar belofte om verder te gaan waar jij niet meer verder kon. Ze heeft het naar haar zin waar ze nu woont en heeft veel nieuwe leuke vrienden gemaakt. Je had ze vast ook aardig gevonden en zij jouw zeker weten ook. Ze praat veel over je met hun, dus eigenlijk kennen ze jouw ook via Charyl. 

Daarnet heb ik filmpjes gekeken van jou, waarop je samen met Phebe in het slijm staat te dansen of waarop je samen met Charyl zingt. Ook oudere filmpjes, in het park in Overdinkel, waar je aan het skeeleren bent. En dan is het net heel even of je weer bij me bent, dat je samen met mij meekijkt. Heerlijk om je te horen lachen. Maar dan is het filmpje afgelopen en ben ik weer alleen.....

Bijna 7 maanden is het nu geleden en alles voelt nog als de dag van gisteren. Ik heb zoveel vragen en kan er geen kant mee op. Waar ben je nu, is er leven na de dood, kun je ons zien, horen. Ben je wel eens bij ons of haal je een gekke streek uit, mis ik je tekens omdat ik teveel in mijn verdriet vast zit. Komen we weer samen als ik dood ga, praat je tegen mij of ons, bescherm en help je je zus en zo zijn er nog honderden vragen waar ik nooit het antwoord van zal krijgen. 

Het nieuwe jaar is heel moeilijk voor mij begonnen, daarvoor ging het niet super maar ik kon iets makkelijker afleiding zoeken, maar nu kan ik op het moment alleen maar aan jou denken, en kan ik mij nergens toe zetten. Niks lijkt belangrijk genoeg, behalve je zus. Ik mis je warmte, je stemmetje, je geur en zelfs je boze buien. Ik heb er echt alles voor over om de tijd terug te kunnen draaien naar de tijd dat alles nog normaal was, ons normaal. En dan in een soort parallel. Dat we nooit in het jaar 2019 terecht zouden komen. Ik weet dat het allemaal niet kan maar geloof me ik heb heel internet afgezocht over hoe ik in contact met je kan komen, en niet alleen via iemand of via tekens, maar gewoon weer met jouw. 

Oma verteld dat ze steeds witte veertjes vindt op momenten dat ze het echt niet meer weet en dat zij denkt dat jij haar die stuurt. Ook papa heeft het gevoel dat je dicht bij hem bent, zelfs Charyl en Annica hebben het idee dat je hun tekens stuurt dat het goed met je gaat. Ik ben heel blij voor hun, dat zij daar op dat moment kracht uit ontlenen. Maar sinds die ene snapchat, die echt alleen jij mij gestuurd kan hebben heb ik niks meer vernomen. En ja op dat moment was ik verbaasd en een soort van blij, omdat het zo een leuke foto was dat ik wel moest denken dat je goed zit waar je nu bent. Maar het bied me geen troost, want ik kan je nog steeds niet vasthouden of ruiken. Snap je dat? Ik voel me zo alleen zonder jou, ik kon dingen bespreken met jou die ik met niemand besprak en je had soms aan een half woord al genoeg om mij te begrijpen. Je straalde een liefde uit die ik opzoog en waar ik geen genoeg van kon krijgen. Ik hou van Charyl, maar met jouw was het anders, het was een makkelijke liefde, het was zo natuurlijk, zo simpel om van jou te houden, ik moest wel want alles wat je deed of je nou boos was of vrolijk deed je met zoveel passie. Daar kon je niet omheen.

Ik kan uren naar je schrijven, over wat er gebeurt, maar er gebeurt zo weinig. En dan kan ik net zo goed heel de tijd alles copieëren van wat ik eerder schreef. Maar misschien als ik je elke dag een stukje schrijf dat we dan een heel klein stukje dichterbij elkaar zijn. 

Donderdag 14 januari 2021

Dag lieve Chloé,

Vandaag bedacht ik mij, dat ik het misschien anders moet bekijken. We zijn samen aan een reis begonnen toen je werd geboren. Een reis waarin jij van alles moest leren en we elkaar leerden kennen, jij je eigen ik moest ontdekken en wat je wel en niet leuk vond. Naar school gaan en kindjes leren kennen en vriendjes en vriendinnetjes maken, en daar was je goed in, buitenspelen en noem maar op. En daar hielp ik jouw bij, ondersteunde je bij dingen die je eng vond of nog niet wist hoe het moest. En daar werden we samen erg goed in. We hebben een band op gebouwd van vertrouwen en liefde en je wist dat je altijd bij mij met alles terecht kon. Dat je dat niet altijd deed vond ik niet erg, want uiteindelijk kwam je toch en vertelde het mij nadat je eerst met iemand anders erover had gesproken. Nu is dit een andere reis, een reis die we apart van elkaar en niet met elkaar doen. Want dat wij heel erg aan elkaar hingen was een ding wat zeker is. Ik was jouw steunpilaar, maar jij was ook die van mij. Je was van mij, zo voelde ik dat echt en had moeite om jouw te delen met andere mensen wanneer je het moeilijk had. Als je een dag weg was, uit logeren dan miste ik je al. Ik weet niet of er een reden is voor alles wat er gebeurd in ieders leven, maar misschien was jij er wel voor mij en moet ik nu leren om zelf de wereld te zien door jouw ogen. Want zoals jij van het leven genoot, ken ik eigenlijk niemand. Van het kleinste ding, als iets voor het eerst proeven tot grotere dingen zoals naar een andere school gaan, of een nieuwe sport, genoot jij met volle teugen. Zelfs toen je ziek was genoot je nog steeds intens van de kleine dingen in je leven die je wel kon en dat bewijzen ook wel alle foto's en video's die we van jouw hebben, want op alle sta jij lachend. Misschien is dat wat ik moet leren, want ik ben heel erg het tegenovergestelde en heb het leven nooit zo kunnen waarderen. Ik zag het nut van het bestaan niet in. Mijn enige vreugde zijn jullie, mijn twee meisjes. Van jullie kon ik intens genieten, door jullie leefde ik eigenlijk. En hoe moeilijk ik het ook vind, want juist nu zou ik het het liefste gewoon opgeven, misschien moet ik proberen om ook van al die kleine dingen in het leven het mooie te zien. Misschien was jij daarom wel bij mij, om mij dat te leren. En ik zeg niet dat ik al zover ben, maar wel dat ik het wil proberen, voor jouw, voor Charyl maar ook voor mezelf. Het is wel het zwaarste wat ik ook moest doen, en ik kan eerlijk zeggen dat mijn leven geen rozengeur en maneschijn is geweest, maar alles valt in het niets vergeleken bij het verliezen van jouw. Mijn allesje! Dit is vandaag, dit is hoe ik vandaag ben opgestaan, ik kan niks beloven alleen maar mijn best doen. En hopelijk jouw trots maken. En het doorgeven aan Charyl, zodat zij niet haar hele leven baseert op hoe ik die leef. Maar dat ze ziet dat het ook anders kan. Vandaag ga ik proberen wat te doen, behalve alleen maar slapen. En al lukt het maar een uur, dan is dat meer dan gisteren. Ik hou van je mijn gekke spookie. Ik hoop dat je een fijne dag hebt.

Liefs mama.

Maandag 18 januari 2021

Goedemorgen lieve schat,

Dit weekend was best wel oke, het vriendje van Charyl was hier van zaterdag op zondag en we zijn zondagmiddag met zijn vieren even weg geweest. Nick en papa hebben op de quad gereden en ik heb foto's gemaakt. Het begon vrijdagavond ook met sneeuwen en je weet hoe Charyl sneeuw haat! Maar ze had geluk er was zaterdagmorgen vroeg nog wel sneeuw maar rond een uur of 10 begon het al te dooien, maar waar we zijn gaan wandelen was een beetje in de bossen dus daar lag nog wel wat sneeuw, wat ik leuk vond voor foto's.

Vanmorgen heb ik oma al gesproken en we gaan morgen samen naar Charyl, die belde mij nadat ik met oma had opgehangen. Ze was op de dagbesteding, maar was wat rot begonnen vanmorgen omdat ze zich verslapen had en dus een half uur te laat kwam. Maar ze is in ieder geval gegaan, ze liet me haar tekening zien die ze daar gemaakt heeft en die was echt heel mooi gelukt. Het is een tekening van een otter die met zijn kop boven water uitsteekt en een vis in zijn bekje heeft. Echt leuk. Verder is Charyl vandaag heel erg met jouw bezig, omdat het de 18de is. Ja de tijd vliegt het is vandaag precies 7 maanden dat je niet meer bij ons bent fysiek. En ik denk niet speciaal de 18de meer aan je, dat doe ik elke dag. Elke dag is een struggle. Maar ik heb op het hulpforum, of hoe je het ook noemen wilt, gelezen over een documentaire over leven na de dood en ik ben van plan om die straks te gaan kijken. Er werd gezegd dat het heel mooi is en dat sommige er echt steun aan hebben. Dus proberen kan geen kwaad.

Heb jij ook in de sneeuw gespeeld, was echt een dingetje van ons samen. Heb veel aan je gedacht toen ik even met Nick met de sneeuw aan het spelen was. Ik denk dat je er wel bij was en er wel om kon lachen. We hoopten op meer sneeuw, want dan wilde Charyl en ik onze traditie, die van jou en mij, voortzetten en een sneeuwengel maken, maar daarvoor was er niet genoeg sneeuw. Volgende keer. Of misschien heb jij het wel voor ons samen gedaan, dat kan ook.

Verder heb ik voor vandaag geen plannen alleen dan die documentaire kijken. En eigenlijk wil ik ook even wat sporten, maar ik heb echt een schop onder mijn kont nodig, want heb het tot nu toe maar 1x gedaan. Mijn conditie is echt nul. En ik heb last van mijn overgewicht nu ik niet meer met en voor jouw rond ren. En ik eet niet goed, heel ongezond en wel veel snoepen s'avonds. Daar wil ik dus wat aan veranderen, maar goed niet alles tegelijk. 

Ik heb ook weer nieuwe kleren gekocht, wat eigenlijk niet nodig was, maar mijn broeken zitten niet meer lekker omdat mijn buik en maag zo dik zijn geworden en ik draag nu liever jurken, die knellen nergens. Maar ik heb wel een beetje last van koopziekte. Gelukkig beperk ik het wel en  bestel ik niet voor honderden euro's.

Ik hoop dat je vandaag een fijne dag heb mijn lieffie en dat de zon bij jullie wel schijnt want hier is het grauw en grijs en bah.

Ik hou van je lieverd, super super veel, to the moon, stars, back and beyond. xxxxxx-jes mama.

woensdag 20 januari 2021

Hoi  Wijffie, 

gisteren ben ik samen met oma naar Charyl geweest, was op zich wel gezellig maar ik merkte aan Charyl dat ze het te druk vond dat Oma mee was. Oma had het veel over politiek en daar kan Charyl niet zo goed tegen.

Ik ben maandag begonnen met kijken naar de documentaire over Leven na de dood ofwel Surviving Death. Het was behoorlijk pakkend, maar heeft me een soort rust gebracht. Ik hoop dat het echt zo is zoals zij het beschrijven. Dat wanneer je overlijdt, je in een soort andere dimensie komt waar geen tijd en pijn of verlies is. Net zoals mama jou vertelde in het ziekenhuis. In de documentaire bevestigde ze eigenlijk een beetje mijn verhaal. En dat jullie daar ook hier kunnen zijn op hetzelfde moment, dat hoop ik heel erg. Misschien kan ik nu eindelijk de tekens die je mij stuurt ook gaan zien of voelen. En ik wil ook heel graag naar de mevrouw die meewerkt aan die serie, want ze woont niet zo heel erg ver van ons vandaan. Misschien kun jij me dan een paar dingen waar ik nog heel erg mee zit vertellen. Want mama wil heel graag weten of je echt niks meer voelde van de manier waarop je bent overleden. En of Micky samen bij jouw is. Ook ben ik heel erg nieuwsgierig of je samen bent met Ghislain, de oudste broer van oma. We of eigenlijk oma is er een tijdje geleden achter gekomen dat hij ook op 18 maart is geboren en ook op 18 juni is gestorven. Dat vinden we allemaal wel heel erg apart en ik denk steeds; heeft dit een betekenis? Het zou fijn zijn als jullie samen zijn, hij was net zo oud als jij ongeveer. Dus dan kun je leuke dingen samen doen. Het is niet zo dat ik je nu minder mis, want dat is niet zo, maar als ik weet dat jij geen pijn en verdriet meer hebt, dat al voor mij heel veel betekend want zoals je weet zijn jij en Charyl mijn alles en hoe het met jullie gaat bepaald hoe ik mij voor een deel voel. Dus als je echt gelukkig bent daar dan is dat wel een opluchting. Ook vertelde ze in de serie dat je zo dichtbij mij of ons kunt zijn dat ik je kan aanraken, dat je overal om ons heen bent. Dat hoop ik echt, al is het niet hetzelfde als je even vasthouden of je horen lachen. 

Ik heb maandag wat make-up uit je kamer gehaald en die gebruik ik nu, dan ben je weer een stukje bij mij.

Wat vindt je eigenlijk van mama haar tattoo, ik hoop dat je hem mooi vindt. Mij geeft hij echt het idee dat je een stukje dichterbij bent. Ik raak hem ook vaak aan. Ik kan niet genoeg zeggen hoeveel ik van je hou en hoe erg ik je mis. 

Tot morgen moppie xxxxx

Maandag 25 januari 2021

Hallo lieverd,

Dinsdag 26 januari 2021

Ik ben vandaag bij je zus geweest, ik wilde het eerst afbellen maar ben toch gegaan en daar ben ik blij om. Ik vind het moeilijk om de deur uit te gaan omdat ik er dan geen zin in heb, maar als ik eenmaal eruit ben dan gaat het wel, dan gaat de dag ook sneller en denk ik niet constant aan hoe erg ik je mis. Ik heb bij Charyl in de woning ook ook twee armbanden verkocht. Het gaat langzaam maar ik begin te verkopen, nog wel steeds aan kennissen en familie maar nu dus ook aan een vriendin van Charyl. Hopelijk gaat het zo van mond tot mond.

Ook heb ik bekeken hoe het werkt met de zilverklei en daar ga ik nu deze week mee proberen te starten, als dat bevalt heb ik echt al een aantal hele gave ontwerpen in gedachten. Dan kan ik echt gaan doen wat ik van plan was, een eigen sieraden lijn ontwerpen.

Morgen komt oma Jacqueline hierheen en blijft ze een nachtje slapen, papa heeft namelijk een goedkoop autootje voor haar kunnen regelen en die komt ze ophalen. Ze komt rond een uur of elf in de ochtend, en ze gaat donderdag rond 13.00 uur naar Charyl, ook even op visite en dan weer naar Groningen.

Charyl begint vanaf morgen weer met tekenlessen. Ze mochten daar vanwege de corona al een hele tijd niet meer naar toe, maar nu komt die vrouw dus naar hun toe en kunnen ze eindelijk na lange tijd weer verder. Het leek alsof ze er erg zin in had.

Verder heb ik vandaag niks gedaan, ik was rond half vijf thuis en heb toen de laptop gepakt en naar jouw gaan schrijven.

Ik heb wel nog een pagina op facebook gemaakt waarin ook deze website vermeld staat, met een sectie waar mensen die jou ook kennen iets kunnen schrijven als ze dat fijn vinden want ik denk dat jij dat wel leuk vindt.

Ik moet nog even alles van hier naar daar kopieeëren, zodat het een beetje hetzelfde is.

Nou spookie mama gaat dat doen en dan schrijf ik je morgen weer.

Love you, to the moon, the stars en way beyond, kusjes mama.

Zaterdag 30 januari 2021

Lieve Chloé,

 zondag 7 februari 2021 

Dag lieffie,

ik wil je echt elke dag schrijven wat ik meemaak, maar de laatste dagen was dat niks, omdat ik te verdrietig was en slaappillen nam om overdag te kunnen slapen, dan hoef ik niks te voelen of te denken. Vrijdag was de eerste dag dat ik weer heel de dag beneden was en toen was papa ook thuis. Hij heeft de keuken afgemaakt. De keuken is nu echt de helft van Lena haar keuken en de andere helft die van Phebe. Ik ben er erg blij mee. Typisch voor papa is er hier en daar wat scheef, maar daar ben ik onderhand wel aan gewend. Vrijdagmiddag heeft papa Charyl opgehaald en we hebben zaterdag, gisteren, de hele dag samen tv gekeken. Voor vandaag hadden ze een flinke sneeuwstorm voorspeld en heel veel sneeuw, en de wereld was wit vanmorgen inderdaad. Normaal geeft de sneeuw me altijd een heel blij gevoel, maar vandaag niet. Ik stond eigenlijk al met een rothumeur op en de hele dag had ik flinke hoofdpijn. Ik ben ook op de bank ik slaap gevallen tot het eten klaar was. Volgens de weer berichten blijft het heel de week s'nachts en overdag vriezen dus de sneeuw zal blijven liggen. Charyl is vandaag niet naar huis want ze vond het eng om in een auto te zitten met zoveel sneeuw. Morgen wil ze gaan wandelen of zoiets. Ik ga het wel proberen. Want ze voorspellen dat er ook zon schijnt. Ik moest vandaag ook gewoon heel veel aan jou denken aan hoe leuk je de sneeuw zou vinden. Het is lang geleden dat er zoveel sneeuw is gevallen. Ik weet nog het eerste jaar dat we op de hofkamp woonden dat jij en ik die hele grote sneeuwpop hebben gemaakt met Charyl haar verjaardag. Dat we bijna de hele dag buiten zijn geweest. Ook moest ik denken aan jaren daarvoor, toen we in Gronau bij de speeltuin waren met die berg, waar je vanaf kon sleeën. Nu bedenk ik dat we op zeker samen in de tuin of voor buiten een soort van ijsbaan gemaakt zouden hebben. Maar alleen is dat niet leuk en Charyl houdt er niet van. Die is te bang om te vallen. Het doet mij er ook aan denken dat ik nog zo graag een keer met je op skivakantie had gewild, omdat ik zeker weet dat je dat schitterend zou hebben gevonden. We vonden veel dingen samen leuk die ik voortaan alleen zal moeten doen, alleen moet ik daar wel moed voor verzamelen. Want met jouw samen was het speciaal, iets van ons en dat blijft het ook alleen kunnen we het niet meer samen doen. En dat is wat pijn doet, alleen de herinneringen eraan zijn er nog. Je lijkt in veel dingen op mij, creatief en speels. Nou ja dat was ik daar is nu niet veel meer van over. Heel soms heb ik nog een speelse bui of dat ik papa of Charyl plaag. Vaak is het gewoon nep, overleven maar niet leven. Er zijn maar niks voelen, gevoelens maar alleen gemis, honger naar iets dat er niet is. Waarom moet de dood zolang duren? Waarom is nooit meer zo oneindig? Het maakt me woedend maar zelfs daar zit geen kracht of puf meer in. De umpf is weg. Ik maak wel voornemens, alleen doe ik er zeer weinig mee. Veel heeft zijn context verloren. Wat eerst belangrijk was lijkt nu zo zinloos of gewoon..... what the hell wat kan mij het schelen. Uren gaan over in dagen en dagen in weken en ga zo maar door. Wat maakt het uit om hoelaat ik op sta, of ik wel of niet douche, me wel of niet aankleed, de deur uitga. Is de grond vies, nou morgen nog steeds en niemand heeft er last van, ik zeker niet. Met oma kan ik goed praten, maar dat is ook echt de enige die mij echt begrijpt, niet zegt van we moeten dit of jij moet dat of zullen we zus of zo. Ze luistert en ze is er. Nou is oma altijd de enige geweest die mij het meest begreep omdat mama altijd al een beetje een vreemde eend in de bijt was. Net als jij denk ik, altijd alles willen weten en over nadenken. Alleen niet zo onbezorgd en vrolijk als jij. Al was je dat ook aan het kwijtraken door wat je moest meemaken, in dat opzicht was ik misschien toch wel zo onbezorgd en vrolijk als jij alleen ook door de omstandigheden iets eerder misvormd dan jij. Het leven laat rare littekens achter terwijl iedereen zijn best doet en dat is alles wat je kunt doen, je best want we zijn allemaal maar mensen, zelfs moeders :] 

Ik ben blij om te weten dat jij op een goede plek bent, maar dat neemt het gemis niet weg. En als je mij hoort zeggen dat ik niet naar een seance wil of naar een medium om te horen of je mij wat wilt zeggen is dat niet omdat ik dat niet van je wil horen. Ik bedoel er eigenlijk mee, dat ik weet dat je goed zit maar ik krijg je er niet mee terug en dat is alles wat ik wil, je weer vasthouden, knuffelen, alles wat normaal is, zelfs ruzie met je maken. En dan is een medium misschien wel fijn want wie weet wat je mij nog wilt zeggen en wie weet helpt het mij met mijn verdriet. Maar ik denk dat het gewoon de tijd er nog niet voor is. Charyl wil het ook heel graag. Die zoekt ook overal bevestigingen van het feit dat je nog om en bij ons bent. Ze verteld me dat ze je vaak voelt en ook dat je grapjes uithaalt met haar kaarsen of de kaars laat bewegen die zij aanwijst. Dit vind ik fijn voor haar omdat het haar rust geeft. Ik ben ondanks dat ik geloof dat je om ons en mij heen bent te pragmatisch denk ik. Een kaars is een kaars en een veer is een veer. Er is maar 1 echte keer met die snapchat die ik niet kon verklaren anders dan dat jij me liet weten dat je goed was aangekomen. Ik ga stoppen skattie, ik moet eigenlijk naar bed, en als ik verstandig ben dan doe ik dat ook.

Ik hou van je mijn kleintje, van hier tot aan de maan en de sterren en nog verder en weer terug en jij houdt nog duizend miljoen keer meer van mij en ik nog duizend miljoen keer meer dan jij van mij.

kusjes mama

dinsdag 9 februari 2021

 Hoi moppie,
Vandaag ligt er nog steeds sneeuw, blijft denk ik nog wel even liggen want het vriest s'nachts en overdag flink. Na twee dagen binnen te hebben gezeten, zijn Charyl en ik vandaag toch naar buiten gegaan om even te wandelen. Tijdens het wandelen zie ik jouw overal rennen, sneeuwballen maken en kijken of de vijver jouw gewicht ook houdt, terwijl ik mijn hart vast hou.... wat zou je al deze sneeuw gweldig vinden! Terwijl het sneeuwde kriebelde het van binnen maar lag er ook een sombere schaduw over, want ik wilde graag met jouw naar buiten, zoal altijd zodra er maar een vlokje sneeuw viel. Maar ja ik kan niet alles laten wat wij samen deden, want dat was zoveel.
Ik heb trouwens nog wel de bak stracciatella ijs in de vriezer staan waar jij als laatst van heb gegeten, en het blik met croissant deeg ligt ook in de vriezer. Hij is open gesprongen voordat ik het in de vriezer heb gelegd, maar heb er een zakje omheen gedaan en zo blijft het mooi. Ik kan het niet weggooien. 
Oma vond vandaag nog 3 labello's die jij hebt gebruikt, labello monstertje, en ze bewaart er 1 voor mij om mee te nemen, die zal ik op je kamer zetten.
Heel veel heb ik niet gedaan de laaste dagen, behalve tv kijken met Charyl.

Ik twijfel erover om naar een medium te gaan, om iets van jouw te horen, lijkt jouw dat iets, heb je mij nog iets te zeggen? Ik weet niet goed om welk teken ik moet vragen als antwoord, zodat ik ook echt snap / weet dat het van jouw is. Ik ga er even over nadenken en laat het je weten. 

Ik hou van je schat, zo ontzettend veel.

Kusjes mama, love you , welterusten en slaap lekker 😘❤❤❤❤❤❤

maandag 15 februari 2021

Hallo mijn kleine Chloé,
Vandaag is het eindelijk begonnen met dooien en verdwijnt eindelijk de sneeuw die als een doorn in mijn oog prikt. Wat een lol zouden we samen hebben gehad, maar ja alleen als je niet ziek was geweest anders was de kans op een longontsteking te groot geweest. Ik kon na twee dagen de hopen sneeuw wel uitkotsen. Wee van binnen werd ik ervan. Maar morgen is alles waarschijnlijk weg...

Gisteren heb ik de rechterkant van mijn hoofd geschoren, Charyl liep te mopperen en te zeggen dat ook jij het, net als zij, niet mooi zou vinden. Uiteindelijk heeft ze me wel geholpen en vond het toch wrl leuk staan. Ik hoop dat jij er hard om hebt kunnen lachen. Wat is dat toch met mijn haar dat het altijd lang moet zijn van jullie. Hoe mooi jouw lange blonde haren ook waren, het korte koppie stond je ook zo goed! Zo ondeugend.

Mama gaat woensdag officieel op dieet, ik weeg 103 kilo en dat is veeeels te veel, geen wonder dat ik kortademig ben en dat mijn maag in de weg zit. Papa heeft vandaag de WII aangesloten, zodat ik kan dansen en boksen en ik ga dat vanaf woensdag elke dag een half uur proberen te doen en dan opbouwen naar een uur. Eerst maar eens zien hoelang ik het volhoud. Maar elke minuut is er 1 denk ik maar.
Verder heb ik weinig nieuws, morgen ga ik naar Charyl, ze heeft na een week thuis logeren toch nog geen genoeg van me. Gelukkig maar. Ze is echt gegroeid en behulpzamer en vooral heel bezorgd over mij. Ik vind het leven zonder jouw nog steeds onbeschrijflijk maar haar in de steek laten ook. Dit brengt mij wel terug na heel veel jaren naar de vraag " wat is de reden van ons bestaan?" Zonder Charyl, zou ik geen seconde getwijfeld hebben en jouw, mijn kind, gevolgd zijn. Maar ik, net als vele ouders met mij, hebben vaak nog meer kinderen en hebben deze luxe niet en moeten de rest van ons leven doorgaan met de pijn en het gemis. Wat is hiervan de les die we moeten leren, is er wel een les, een reden? En waarom is die dan niet duidelijk zodat je er iets mee kunt doen? what if life gives you lemons, you make lemonade, but what if you hate lemonade? Zoveel vragen zonder antwoorden,  we willen allemaal zo graag een antwoord op het waarom en wat is dood. We vullen het in met heel veel woorden, lezen boeken, kijken films en documentaires, filosoferen urenlang, maar het blijft allemaal raden. De 1 gelooft in god, de ander in boedha, ik geloof in geen religie maar in energie, maar het blijven verder maar woorden, het haalt niet dat mes uit mijn hart waarmee de helft ervan is weggehakt weg, niet het verdriet van jou elke dag om mij heen missen, niet de tijd die ik nog zonder jouw verder moet. Nee het helpt heel even, heel even een goed gevoel dat je volgens mijn ideeën, ergens bent, waar je vrij van alles bent en we ooit weer samen zullen zijn ookal ben je nooit weg, geen minuut uit mijn gedachten.....

MAANDAG 15 MAART 2021

Over een paar dagen ben je jarig, 11 jaar zou je worden. Normaal hadden we alles al besproken; wie er op je feestje zou komen, wat we zouden gaan doen, welke taart ik zou bakken en wat je graag voor je verjaardag wilde hebben. Nu.... nu is er niks van dit alles alleen een groot gat, gemis. Ik stik letterlijk van verdriet en weet niet hoe ik verder moet. Elke gedachte die ik heb komt terug bij jou. De 1 zegt de scherpe kantjes gaan eraf, de ander zegt het wordt alleen maar groter het gemis. Hoe moet ik door, ik weet het niet, ik wil het eigenlijk ook niet. 
Ik vrasg me zoveel af hoe alles was geweest als je er nog was. Je lange blonde haren, groep zeven, verliefdheid, spanning voor het middelbaar. Hoe zou je omgaan met corona, want er is zo weinig wat  nu mag en kan. Had je nog geturnd en paardgereden, een vriendje gehad. 
Had je boos geworden toen mama haar hoofd kasl schoor, wat ik waarschijnlijk niet had gedaan als jij er nog was. Ik heb er ook spijt van en hoor je mopperen erover maar ook je troostende woorden "mam voor mij ben je altijd mooi, met of zonder haar." De laatste weken weet ik niet waar ik het moet zoeken van gemis. Ik wil slapen om niks te voelen, maar dat lukt me niet. Mijn hoofd is 1 warboel van chaos. Ik neem me elke avond voor dat ik morgen ga tekenen of met mijn website aan de slag ga, maar als het morgen is dan komt er niks uit mijn handen en lig ik starend op de bank. Ik bedenk hoe lang de dag nog duurt voordat ik weer naar bed kan. De dagen glijden voorbij als zand door een zandloper, vaak weet ik niet wat voor dag het is. Maar als ik dan bedenk dat jij al zo goed als 9 maanden niet meer bij mij bent, dan kan ik het niet geloven want het is als gisteren dat ik je nog zie zitten kleuren of zie genieten van een milkshake. Voor anderen is het al 9 maanden voor mij is het een korte eeuwigheid. kort want ik zie je zo nog naast me, eeuwig omdat ik je vandaag niet heb gekust, geknuffeld, gesproken. Ik vraag niet meer waarom, het heeft geen zin. Maar hoop nog steeds elke morgen dat ik wakker word uit deze nachtmerrie..... ik hou van je
xxxxxx mama